به قصد قربت بخواند و بنا بر احتياط نه متعرض ادا شود (1) و نه متعرض قضا.
(مسأله 595): هرگاه شخصى با شك به دخول وقت بلكه با ظن غير معتبر و يا نسيان به وقت، نماز بخواند نمازش باطل است اگر چه قسمتى از نمازش در وقت واقع شده باشد و همچنين است شخص غافل به مراعات وقت، پس در صورتى كه عدم دخول وقت نماز را بعد از نماز ملتفت شود اگر تمام نمازش در وقت واقع شده باشد، صحيح است، و جاهل به حكم دخول وقت نيز اگر به قصد قربت نماز را بجا آورده باشد نمازش صحيح است.
(مسأله 596): اگر شخص غافل در بين نماز عدم وقوع در وقت را بفهمد و وقت نيز بر او معلوم نباشد بايد نماز خود را اعاده كند.
(مسأله 597): افضل آن است كه هر فريضه‌اى را در اول وقت فضيلت آن بجا آورند مگر نماز عصر روز جمعه و روز عرفه، كه مستحب است بلافاصله بعد از نماز ظهر بجا آورند، و همچنين مستحب است كه نماز مغرب و عشا را به تأخير بياندازند تا حجاج به مشعر برسند، و كسى كه منتظر جماعت باشد و يا روزه دارى كه نفسش با او در منازعه باشد و يا كسى كه ديگران منتظر او باشند و يا مستحاضه كثيره كه بخواهد با يك غسل هر دو نماز را بخواند و يا مربيه طفل كه لباسش را در شبانه روز يك مرتبه مىشويد و يا كسى كه اختيار دفع بول و غايط خود را ندارد يا كسى كه نماز قضا دارد (2) و يا كسى كه نافله‌گزار است، در تمام اين موارد مستحب است كه شخص نماز خود را به تأخير بياندازد ولى
