29 / كفر - پيامبر خدا (صلى الله عليه وآله): هر كس نماز را عمدا ترك كند، آشكارا كفر ورزيده است (1).
- پيمان ميان ما و آنان، نماز است. پس هر كس آن را ترك كند، كافر شده است.
- كسى كه نماز نمى گزارد، دين ندارد.
- كسى كه نماز نمى گزارد، بهره اى از دين ندارد (2).
- (مرز) ميان كفر و ايمان، جز ترك نماز نيست.
- (مرز) ميان بنده و كفر، ترك نماز است.
- هر كس نماز را ترك كند و به پاداش آن اميد نورزد و از عذابش نهراسد، اهميت نمى دهم كه يهودى، مسيحى و يا مجوس بميرد.
- ميان مسلمان و كفر، جز اين نيست كه نماز واجب را از روى قصد ترك كند و يا به جهت سبك شمردن آن را نخواند.
- امام صادق (عليه السلام): مردى نزد پيامبر آمد و گفت: اى پيامبر خدا، مرا سفارش كن.
فرمود: نماز را از روى قصد وامگذار كه هر كس آن را از روى قصد ترك كند، دين اسلام از او وا رهيده است. (مسلمان نيست) (3).
- پيامبر خدا (صلى الله عليه وآله) - در سفارش به معاذ -: هرگز نماز واجب را از روى قصد ترك مكن، كه هر كس نماز واجب را از روى قصد ترك كند، خداوند تعهدى در برابر او ندارد (4).
- امام صادق (عليه السلام) - به كسى كه از گناهان بزرگ پرسيده بود - فرمود: ترك كردن