كه شأن نزول اين آيه، مربوط به سبطين پيامبر، حسن و حسين (عليه السلام) به عنوان دو فرد اهل بيت رسول الله بوده است. در اسناد معتبر آمده است كه: حسن و حسين (عليه السلام) دچار بيمارى شده و در خانه بسترى گرديده بودند. پيامبر اسلام (صلى الله عليه وآله) از آن دو نور چشم خود عيادت به عمل آوردند و به فاطمه زهرا (عليه السلام) فرمودند: اگر نذر كنيد كه با شفاى حسن و حسين سه روز را روزه بگيريد شفاى آنها زودتر حاصل خواهد شد.
فاطمه زهرا (عليه السلام) و ساير افراد اهل بيت رسالت (عليه السلام) امر پيامبر را اطاعت كردند. نذر آنها در پيشگاه خداوند به زودى مورد قبول قرار گرفت و دو بيمار عزيز از بستر بيمارى برخاستند. پس از شفاى آنها، خاندان رسالت شروع به اداى نذر خود كردند. در نخستين روزى كه روزه دار بودند، همين كه موقع افطار فرا رسيد، مسكينى درب خانه را زد و با صداى بلند سلام گفت و اظهار نياز و حاجت كرد. خاندان رسالت، آن مسكين را بر خود مقدم داشتند و آنچه را كه براى افطار آماده كرده بودند، در اختيار او قرار دادند و خود بدون غذا ماندند. سپس با همان حال به روزه ء خود ادامه دادند تا آن كه هنگام غروب روز دوم، فرا رسيد. آن روز هم موقع افطار، يتيمى در زد و سلام گفت و اظهار نياز و حاجت كرد. باز خاندان رسالت، همان عمل را تكرار كرده و غذاى خود را در اختيار آن يتيم گذاشتند و خود بدون غذا ماندند و همچنان به روزه ء خود ادامه دادند.
بدين سان سه روز گذشت و خاندان رسالت، نذر خود را به عالى ترين و باشكوه ترين و خالصانه ترين صورت ممكن در درگاه خداوند به جاى آوردند.
روز سوم، رسول خدا (صلى الله عليه وآله) كه از اين طرز باشكوه و زيباى اداى نذر اهل بيت خود آگاه شده بودند، بر آنها آفرين ها گفتند و آنان را از زبان وحى، مظهر و نمونهء " ابرار و نيكان " خواندند و آيهء مزبور را به آنان ابلاغ كردند.
5. اطعام طعام در سوره ء انسان در مقام اطعام و ايثار فاطمه زهرا (عليه السلام) و دودمانش آمده است:
" و يطعمون الطعام على حبه مسكينا ويتيما واسيرا انما نطعمكم لوجه الله، لانريد منكم جزاء ولاشكورا انآ نخاف من ربنا يوما عبوسا قمطريرا ".
(آنان غذاى خود را با اينكه به آن علاقه و نياز شديد دارند به " مسكين "، " يتيم " و
